حداقل حقوق و مزایا در سال ۹۷

حداقل حقوق و مزایا در سال ۹۷ چقدر است؟

همانطور که در خبرهای ماه گذشته خواندیم، بخشنامه افزایش ۱۹.۵ درصدی حداقل حقوق و مزایا سال ۹۷ که در ۲۲ فروردین امسال توسط شورای عالی کار تصویب شد، سر انجام با امضای وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی به بنگاه‌های سراسر کشور ابلاغ گردید.

اگر از مفاد این بخشنامه مطلع نیستید، باید بگوییم که بر اساس این بخشنامه از ابتدای امسال همه کارگران مشمول قانون کار (قرارداد دائم و موقت)، حداقل مزد روزانه‌ای که دریافت می‌کنند ۳۷۰،۴۲۳ ریال (برابر با ۳۷ هزار تومان) خواهد بود. سایر سطوح مزدی نیز روزانه ۱۰.۴ درصد به عنوان مزد ثابت، به علاوه روزانه ۲،۸۲۰ تومان به نسبت آخرین مزد در سال ۹۶ افزایش می‌یابد.

به این ترتیب، پایه حقوق سال ۹۷ کارگرانِ مشمولِ طرح‌های طبقه‌بندی مشاغل مصوب وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و نیز مزد ثابت سایر کارگران نباید از مبلغ ۳۷ هزار تومان کمتر باشد. همچنین، با تصویب این بخشنامه آن دسته از کارگرانی که یک سال از دریافت آخرین پایه سنواتی آن‌ها گذشته باشد (یا کارگرانی که امسال دارای یک سال سابقه کار می‌شوند)، پایه سنواتشان روزانه مبلغ ۱۷۰۰ تومان خواهد بود.

در ادامه می‌توانید جدول حداقل حقوق و مزایا سال ۹۷ را مشاهده کنید:

گران‌ ترین بازیگران مرد ایرانی چه کسانی هستند؟

در نظام عرضه و تقاضا و در سینمایی که به شکل طبیعی جریان دارد، دستمزدها براساس عرف بازار تعیین می‌شود و عرف بازار چیزی جز خواست تماشاگر نیست؛ تماشاگری که حاضر است برای تماشای بازیگر محبوبش بلیت بخرد و تا زمانی که تعداد چنین تماشاگرانی بالا و تضمین‌کننده سود اقتصادی است، طبیعی است که دستمزدها هم بالا باشد؛ هرچند در سینمای ایران بازیگرانی داشته‌ایم که بدون محبوبیت چشمگیر و تماشاگران پرتعداد بالاترین دستمزدها را دریافت کرده‌اند.

در چنین مواردی یا پای سرمایه دولتی در‌میان بوده و یا سرمایه مشکوکی از بخش به‌ظاهر خصوصی وارد عرصه تولید شده است. آنچه پیش‌رو دارید مروری است بر تعدادی از نام‌های محبوب این چهاردهه که در چرخه اقتصادی سینمای ایران نقش مهم و تاثیرگذاری ایفا کرده‌اند.

فرامرز قریبیان؛ حرفه‌ای

با شمایل مردانه‌اش در طیفی متنوع از فیلم‌های اکشن از نوع تاریخی- مذهبی مثل «سفیر» (فریبرز صالح) تا جنگی مانند «کانی‌مانگا» (سیف‌الله داد) ظاهر شد و بسیار هم محبوب و پرطرفدار بود. در تعدادی از پرتماشاگرترین فیلم‌های دهه 60، فرامرز قریبیان به‌عنوان بازیگر اصلی ظاهر شده است. از فیلم‌های حماسی جنگی چون «پایگاه جهنمی» (اکبر صادقی) و کانی‌مانگا گرفته تا اکشن شهری مانند «سناتور» (مهدی صباغ‌زاده) و حتی ملودرام خانوادگی‌ای مثل «گمشده» (مهدی صباغ‌زاده). قریبیان در دورانی که وزارت ارشاد حساسیت ویژه‌ای روی دستمزد بازیگران داشت، بازیگری پرطرفدار و تعیین‌کننده در گیشه بود.

وقتی فیلمبرداری «مرگ پلنگ» (فریبرز صالح) طولانی شد قریبیان پس از پایان قراردادش خواهان تمدید و دریافت دستمزد برای قرارداد تازه شد. اتفاقی که امروز طبیعی به‌نظر می‌رسد در دهه 60 باعث شکایت تهیه‌کننده به ارشاد و در‌نهایت یک‌سال ممنوع‌الکاری برای یکی از بی‌حاشیه‌ترین بازیگران تاریخ سینمای ایران شد. فرامرز قریبیان از اواسط دهه 60 تا اواسط دهه70، پرکار، موفق و محبوب بود و دستمزد بالایی هم می‌گرفت. در دورانی که هزینه تمام‌شده یک فیلم سینمایی بین 4 تا 5 میلیون تومان بود قریبیان دستمزد یک‌میلیون تومانی هم گرفته است.

چرا ایرانی‌ها تمایلی به پرداخت انعام ندارند؟

«انعام ما یادتون نره!» این جمله آشنا نیست؟ همه ما بارها و بارها آن را شنیده‌ایم. دیدن افرادی که متوقعانه در بیمارستان، هتل، رستوران، تالار پذیرایی، آرایشگاه، پمپ‌بنزین و ده‌ها جای دیگر یقه مشتری را می‌گیرند و طلبکارانه منتظر دریافت انعام هستند به بخشی از زندگی روزمره همه ما تبدیل شده است.

امتیاز خبر: 36 از 100 تعداد رای دهندگان 1830

هفته نامه تجارت فردا - مولود پاکروان: «انعام ما یادتون نره!» این جمله آشنا نیست؟ همه ما بارها و بارها آن را شنیده‌ایم. دیدن افرادی که متوقعانه در بیمارستان، هتل، رستوران، تالار پذیرایی، آرایشگاه، پمپ‌بنزین و ده‌ها جای دیگر یقه مشتری را می‌گیرند و طلبکارانه منتظر دریافت انعام هستند به بخشی از زندگی روزمره همه ما تبدیل شده است.

 

مهم نیست چه خدماتی با چه کیفیتی دریافت می‌کنیم. گویی موظف هستیم علاوه بر هزینه ناهار و شام و نوشیدنی یا درمان و آرایش و نظافت مبلغ دیگری هم پیاده شویم، حالا اسمش هرچه می‌خواهد باشد: انعام، شاگردانه، پول شیرینی یا عیدی!

 

این رسم که در بسیاری از جوامع به یک قرارداد اجتماعی تبدیل شده است در واقع یک درآمد غیررسمی است. درآمدی اضافی برای افرادی که اغلب در مشاغل خدماتی کار می‌کنند و ناچارند کم و کسری‌های دستمزد ثابت خود را با دریافت انعام از مشتریان پر کنند. از این منظر، انعام بی‌تردید کارکردی اقتصادی دارد. ضمن آنکه سبب می‌شود کارکنان برای ارائه خدمات بهتر تشویق شوند و انگیزه پیدا کنند. اما این تنها یک روی ماجراست.

 

 

داستان خوش انعام، ماجراهای ناخوشایندی هم دارد. از یک‌سو کارفرمایانی که موظف‌اند حداقل حقوق و دستمزدهای قانونی را برای کارکنان خود مقرر کنند بار خود را به دوش مشتریانی می‌اندازند که قرار است انعام بدهند؛ یعنی دستمزدها را کم تعیین می‌کنند و کارکنانشان را به دریافت انعام از مشتری وامی‌دارند. آن وقت در جایی که ارائه خدمات جزو وظایف افراد محسوب می‌شود، متوقعانه طلب انعام می‌کنند؛ در حالی که انعام وجهی است که باید اختیاری پرداخت شود و نه اجباری.

 

بدتر آنکه به مبالغ اندک هم قانع نمی‌شوند و با ترشرویی یا حتی بی‌ادبی انتظار انعام بیشتری دارند. کافی است پدر یا مادر داماد باشید تا در آرایشگاه یا تالار عروسی هر کسی که از راه می‌رسد به بهانه‌ای از شما شیرینی بخواهد. یا در بیمارستان، هنگامی که منتظر تولد فرزندتان هستید ناچار شوید به نگهبان و مسوول پذیرش و نظافتچی و نیمی از پرسنل مربوط و بی‌ربط، مژدگانی بدهید. یا از کارواش بیرون می‌آیید و متوجه می‌شوید دو برابر هزینه نظافت ماشین‌تان انعام داده‌اید. و در پمپ‌بنزین و پارکینگ و هتل هم از طلبداران انعام در امان نیستید!