چرا ایرانی‌ها تمایلی به پرداخت انعام ندارند؟
علی فاتحی | سه شنبه, ۲ آذر ۱۳۹۵، ۰۷:۳۸ ب.ظ
«انعام ما
یادتون نره!» این جمله آشنا نیست؟ همه ما بارها و بارها آن را شنیده‌ایم.
دیدن افرادی که متوقعانه در بیمارستان، هتل، رستوران، تالار پذیرایی،
آرایشگاه، پمپ‌بنزین و ده‌ها جای دیگر یقه مشتری را می‌گیرند و طلبکارانه
منتظر دریافت انعام هستند به بخشی از زندگی روزمره همه ما تبدیل شده است.
امتیاز خبر: 36 از 100 تعداد رای دهندگان 1830
هفته
نامه تجارت فردا - مولود پاکروان: «انعام ما یادتون نره!» این جمله آشنا
نیست؟ همه ما بارها و بارها آن را شنیده‌ایم. دیدن افرادی که متوقعانه در
بیمارستان، هتل، رستوران، تالار پذیرایی، آرایشگاه، پمپ‌بنزین و ده‌ها جای
دیگر یقه مشتری را می‌گیرند و طلبکارانه منتظر دریافت انعام هستند به بخشی
از زندگی روزمره همه ما تبدیل شده است.
مهم نیست چه خدماتی با چه کیفیتی دریافت می‌کنیم. گویی موظف هستیم علاوه
بر هزینه ناهار و شام و نوشیدنی یا درمان و آرایش و نظافت مبلغ دیگری هم
پیاده شویم، حالا اسمش هرچه می‌خواهد باشد: انعام، شاگردانه، پول شیرینی یا
عیدی!
این رسم که در
بسیاری از جوامع به یک قرارداد اجتماعی تبدیل شده است در واقع یک درآمد
غیررسمی است. درآمدی اضافی برای افرادی که اغلب در مشاغل خدماتی کار
می‌کنند و ناچارند کم و کسری‌های دستمزد ثابت خود را با دریافت انعام از
مشتریان پر کنند. از این منظر، انعام بی‌تردید کارکردی اقتصادی دارد. ضمن
آنکه سبب می‌شود کارکنان برای ارائه خدمات بهتر تشویق شوند و انگیزه پیدا
کنند. اما این تنها یک روی ماجراست.
بدتر آنکه به مبالغ اندک هم قانع نمی‌شوند و با ترشرویی یا حتی بی‌ادبی
انتظار انعام بیشتری دارند. کافی است پدر یا مادر داماد باشید تا در
آرایشگاه یا تالار عروسی هر کسی که از راه می‌رسد به بهانه‌ای از شما
شیرینی بخواهد. یا در بیمارستان، هنگامی که منتظر تولد فرزندتان هستید
ناچار شوید به نگهبان و مسوول پذیرش و نظافتچی و نیمی از پرسنل مربوط و
بی‌ربط، مژدگانی بدهید. یا از کارواش بیرون می‌آیید و متوجه می‌شوید دو
برابر هزینه نظافت ماشین‌تان انعام داده‌اید. و در پمپ‌بنزین و پارکینگ و
هتل هم از طلبداران انعام در امان نیستید!