در نظام عرضه و تقاضا و در سینمایی که به شکل طبیعی جریان دارد، دستمزدها
براساس عرف بازار تعیین میشود و عرف بازار چیزی جز خواست تماشاگر نیست؛
تماشاگری که حاضر است برای تماشای بازیگر محبوبش بلیت بخرد و تا زمانی که
تعداد چنین تماشاگرانی بالا و تضمینکننده سود اقتصادی است، طبیعی است که
دستمزدها هم بالا باشد؛ هرچند در سینمای ایران بازیگرانی داشتهایم که بدون
محبوبیت چشمگیر و تماشاگران پرتعداد بالاترین دستمزدها را دریافت
کردهاند.
در چنین مواردی یا پای سرمایه دولتی درمیان بوده و یا
سرمایه مشکوکی از بخش بهظاهر خصوصی وارد عرصه تولید شده است. آنچه پیشرو
دارید مروری است بر تعدادی از نامهای محبوب این چهاردهه که در چرخه
اقتصادی سینمای ایران نقش مهم و تاثیرگذاری ایفا کردهاند.
فرامرز قریبیان؛ حرفهای

با
شمایل مردانهاش در طیفی متنوع از فیلمهای اکشن از نوع تاریخی- مذهبی مثل
«سفیر» (فریبرز صالح) تا جنگی مانند «کانیمانگا» (سیفالله داد) ظاهر شد و
بسیار هم محبوب و پرطرفدار بود. در تعدادی از پرتماشاگرترین فیلمهای دهه
60، فرامرز قریبیان بهعنوان بازیگر اصلی ظاهر شده است. از فیلمهای حماسی
جنگی چون «پایگاه جهنمی» (اکبر صادقی) و کانیمانگا گرفته تا اکشن شهری
مانند «سناتور» (مهدی صباغزاده) و حتی ملودرام خانوادگیای مثل «گمشده»
(مهدی صباغزاده). قریبیان در دورانی که وزارت ارشاد حساسیت ویژهای روی
دستمزد بازیگران داشت، بازیگری پرطرفدار و تعیینکننده در گیشه بود.
وقتی
فیلمبرداری «مرگ پلنگ» (فریبرز صالح) طولانی شد قریبیان پس از پایان
قراردادش خواهان تمدید و دریافت دستمزد برای قرارداد تازه شد. اتفاقی که
امروز طبیعی بهنظر میرسد در دهه 60 باعث شکایت تهیهکننده به ارشاد و
درنهایت یکسال ممنوعالکاری برای یکی از بیحاشیهترین بازیگران تاریخ
سینمای ایران شد. فرامرز قریبیان از اواسط دهه 60 تا اواسط دهه70، پرکار،
موفق و محبوب بود و دستمزد بالایی هم میگرفت. در دورانی که هزینه تمامشده
یک فیلم سینمایی بین 4 تا 5 میلیون تومان بود قریبیان دستمزد یکمیلیون
تومانی هم گرفته است.